Historia

Powstanie i działalność Banku Ludowego w latach 1872-1919
Bank krotoszyński w latach 1919-1945
Po II wojnie światowej 1945-1971
Bank krotoszyński w roku 100-lecia. Rok 1972
Bank krotoszyński w latach 1973-1998
Bank Spółdzielczy w Krotoszynie w latach 1998-1999
Bank Spółdzielczy w Krotoszynie w roku 2000
Historia współczesna

Powstanie i działalność Banku Ludowego w latach 1872 - 1919

Historia dziejów Banku Spółdzielczego w Krotoszynie sięga XIX wieku. W dniu 10 marca 1872 roku ksiądz Paulin Wojciechowski założył spółkę pod nazwą "Towarzystwo Pożyczkowe dla przemysłowców miasta Krotoszyna", która dała początek funkcjonowaniu Bankowi. Pierwsze kroki nie były łatwe, jednakże pomimo wszelkich trudności Towarzystwo Pożyczkowe w pierwszym roku swojej działalności skupiało 64 członków z udziałami w wysokości 1 676 marek, wkładami oszczędnościowymi 5 223 marki, pożyczki wekslowe osiągnęły sumę 6 450 marek. W latach następnych zauważono bardzo aktywny rozwój Towarzystwa i w konsekwencji instytucja ta znalazła się w czołówce najlepiej prosperujących.

W 1875 roku w Spółce krotoszyńskiej doszło do zmiany Ustawy Towarzystwa Pożyczkowego. W dniu 31 sierpnia 1875 roku dokonano nowelizacji Ustawy Spółki, która tego samego roku została zapisana do rejestru handlowego. Nowelizacja dawała Towarzystwu możliwość nabywania na swój rachunek majątku nieruchomego oraz zaciągania zobowiązań, występowania przed sądem w charakterze stron, traktowania ksiąg, inwentarza i bilansów spółdzielni jako dokumentów oraz solidarną odpowiedzialność członków całym swoim majątkiem, co zapewniało zwiększanie zaufania do spółdzielni i umożliwiło uzyskanie kredytów w bankach dyskontowych.

Zwołane na 9 marca 1877 roku walne zebranie Banku Ludowego w Krotoszynie dokonało podsumowania roku 1876, w okresie, którego wprowadzono do spółki zmiany i korekty działalności zalecone przez patrona. Wówczas po raz pierwszy wysłano sprawozdanie do Związku Spółek, które zostało opublikowane na łamach "Ruchu Społeczno-Ekonomicznego". Zarząd wtedy stanowili: St. Opieliński, P. Wojciechowski i A. Milawski. Kwestia przystąpienia do Związku Spółek Zarobkowych ciągnęła się przez następne lata. W 1889 roku spółka została akcjonariuszem Banku Związku Spółek Zarobkowych.

Występujące w latach 1873-1876, 1878-1880, 1883-1886 czy 1890-1893 zastoje gospodarcze, czy trudności personalne nie miały większego wpływu na kondycję spółki. Bank Ludowy w Krotoszynie miał 4-krotnie wyższe wyniki w porównaniu z innymi bankami w Poznańskim i na Pomorzu. Bank Ludowy w Krotoszynie swoją działalność opierał w znacznej mierze na zgromadzonych wkładach (depozytach). Pożyczek udzielano tylko członkom i to zazwyczaj na okres 3 do 6 miesięcy. Zabezpieczenie stanowiły weksle ciągnione podpisane przez dwóch poręczycieli, którzy niekoniecznie musieli być członkami banku. Z upływem czasu, jako zabezpieczenie pożyczek, stosowano również weksle własne. Wysokość pożyczek była bardzo zróżnicowana, zazwyczaj nie stosowano ograniczeń przy ich udzielaniu - stosowano się jedynie do zaleceń Związku Spółek. Systematycznie, co roku w lutym Komisja Nadzorcza dokonywała rewizji działalności Banku, na których m.in. rewidowała rachunki Banku, bilans zestawiony przez Zarząd.

Okres I wojny światowej i toczące się działania wojenne wydaje się nie miały wielkiego wpływu na krotoszyński Bank - rosły udziały, wkłady oszczędnościowe, liczba członków jednak zmalała. Bank Ludowy w Krotoszynie tak jak i inne banki zmuszony był pośrednio finansować niemiecką machinę wojenną. W listopadzie 1915 roku Bank zobowiązany został do zakupu za 10 tys. marek obligacji niemieckiej pożyczki wojennej. W latach następnych sytuacja się powtórzyła. Nie musiało to być zbyt uciążliwe dla banku, bowiem w końcu 1918 roku w kasie spółki było niewiele obligacji pożyczkowych tego typu. Prawdopodobnie można nimi było płacić pewne zobowiązania lub sprzedawać na rynku.

Od końca 1916 roku ogólna sytuacja zaczyna się pogarszać. W 1917 roku w protokołach Banku przewijają się ciągłe wnioski pracowników o dodatki drożyźniane lub o podwyżki płac. Zniżce uległy także odsetki płacone od wkładów. Rosły salda rachunków oszczędnościowych, na których gromadzono wolne środki pieniężne, z powodu braku towarów w sklepach. Brakowało nawet towarów pierwszej potrzeby, stąd ludność mająca wolne pieniądze lokowała je w banku. Napływ dużej gotówki powodował, iż można było dowolnie regulować stopy procentowe. W końcu 1917 roku Bank spłacił od 1 do 3,5% od wkładów i mimo tego zapasy gotówki dalej rosły, a także przekroczyły zapotrzebowanie na kredyt. Stąd trzeba było szukać lokat dla kapitałów gdzie indziej. Za poradą patrona dokonano wpłat do Banku Związku Spółek Zarobkowych. Dalsze wolne środki lokowano w papierach wartościowych, które wówczas zaczęły się rozpowszechniać.

Bank krotoszyński w latach 1919-1945

Bank krotoszyński, pomimo, że dysponował coraz większymi środkami nie był w stanie udzielić kredytu wszystkim nowo powstałym firmom, które się po niego zgłaszały. Rada Nadzorcza zazwyczaj wyrażała zgodę na udzielenie pożyczek z zastrzeżeniem, a jej realizację uzależniała od napływu gotówki do banku. Złożoność sytuacji polegała na operowaniu coraz większymi sumami wskutek galopującej inflacji. Aby temu sprostać Rada sama zmuszona była zajmować się badaniem wniosków o pożyczki, szans ich spłacenia, realności zabezpieczenia i odpowiedzialności poręczycieli. W 1922 roku Rada podniosła limit pożyczek załatwianych przez Komisję Kredytową o 200 tys. marek, ale i to nie rozwiązało problemu. Utrata wartości pieniądza powodowała znaczne kłopoty w funkcjonowaniu Banku, zagrażała także jego egzystencji.

W panującym chaosie, zmieniających się z dnia na dzień stopach procentowych nie trudno było o pomyłki i o utracenie wieloletniego dorobku. Dlatego też kierownictwo Banku starało się odpowiednio dobierać stawki oprocentowania i elastycznie je stosować w zależności od sytuacji. W październiku 1923 roku pobierano od udzielonych pożyczek 40% rocznie i 2% za każdy miesiąc, czyli 64%, w listopadzie udzielano już tylko pożyczek 4-tygodniowych oprocentowanych w wysokości 20% miesięcznie, a więc 240% rocznie. W tym samym okresie procenty od wkładów wyniosły 24% przy natychmiastowym wypowiedzeniu, 30% przy wypowiedzeniu 4-tygodniowym i 36% przy kwartalnym.

Sytuacja finansowa stawiała państwo polskie w niebezpiecznym położeniu, dlatego rząd zmuszony był do podjęcia radykalnych środków. W dniu 11 stycznia 1924 roku Sejm przyjął ustawę "O naprawie skarbu i reformie walutowej". Rząd na mocy tej ustawy otrzymał szerokie uprawnienia w zakresie spraw podatkowych, budżetowych i organizacji instytucji finansowych. Likwidacji uległa Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, a na jej miejsce powołano nową instytucję emisyjną w formie spółki akcyjnej z udziałem państwa. Wprowadzono nową jednostkę pieniężną opartą na parytecie franka złotego, którą był złoty polski, równowartość 1,8 mln dotychczasowych marek.

Wprowadzenie nowej waluty zostało przez całe społeczeństwo przyjęte z ulgą. Następstwem reformy walutowej stała się sprawa waloryzacji kapitałów obrotowych instytucji bankowych. Była to sprawa bardzo drażliwa, a zarazem skomplikowana. Na szczeblu państwowym projekt opracował prof. F. Zoll. Uzależnił on w odniesieniu do spółdzielni kredytowych przechowywanie wkładów od stwierdzenia faktu czy rzeczywiście spółdzielnie kredytowe odniosły korzyści z zysków dewaluacyjnych. Jednocześnie przyjęto zasadę, że w żadnym wypadku nie można niszczyć spółdzielczego aparatu kredytowego, czyli waloryzację uzależniono od stanu majątkowego spółdzielni. I w Banku Ludowym w Krotoszynie przystąpiono do przeliczania majątku bankowego.

Zwaloryzowane fundusze Banku Ludowego w Krotoszynie wyniosły łącznie 505 146,16 zł, w tym: fundusz rezerwowy 240 125,62 zł, rezerwa specjalna 185 491,25 zł, fundusz emerytalny 79 529,29 zł. Aktywa wynosiły 253 264,36 zł, a pasywa 70 249,93 zł. Majątek Banku wynosił, zatem 83 014,43 zł. Wobec tego, że połowa zwaloryzowanych funduszy bankowych wynosiła 252 573,08 zł, a majątek banku tylko 83 014,43 zł, waloryzacja ani depozytów ani udziałów w myśl rozporządzenia Prezydenta z dnia 27.12.1924 roku w Banku Krotoszyńskim nie miała zastosowania, a majątek przeszedł: do funduszu zasobowego 52 259,20, do specjalnego 15 423,13 zł i emerytalnego 15 332,10 zł, co w sumie wynosiło 83 014,43 zł. Nie doszło w tej sytuacji do waloryzacji wkładów oszczędnościowych. Najbardziej stracili na tym drobni ciułacze rekrutujący się z miejscowej ludności jak i ci, którzy co dopiero wrócili po odzyskaniu niepodległości z Nadrenii i Westfalii. Bank, co prawda utworzył własny fundusz waloryzacyjny, z którego postanowiono wypłacać ekwiwalenty poszkodowanym, uzależnione to jednak było od jego wzrostu i bank poniósł duże straty.

Jednak reforma walutowa tylko częściowo uzdrowiła sytuację, a system finansowy dalej był niestabilny. W 1925 roku Bank z wielkim trudem udzielał pożyczek, bowiem wskutek paniki doszło do masowego wycofywania wkładów. Zarząd obawiał się w tej sytuacji naruszenia rezerwy zabezpieczającej zdolność wypłat oszczędności płatnych bez wypowiedzenia. Podjęto w tej kwestii szereg decyzji, ale dopiero uzyskanie w 1926 roku koncesji uprawniającej nie tylko do akumulacji wkładów i udzielenia kredytów, ale także do kupna i sprzedaży papierów wartościowych ustabilizowało na pewien czas położenie Banku.

Jesienią 1927 roku kolejny kryzys dotknął bank. Brak pieniądza spowodował, że znacznie ograniczono udzielanie pożyczek. W Krotoszynie obok Banku Ludowego prowadził działalność Bank Kupiecki. W dniu 16 września 1907 roku do rejestru została wpisana nowa spółka pod nazwą Kasa Pożyczkowa. Od 1911 roku następuje zmiana nazwy spółki z Kasy Pożyczkowej na Bank Kupiecki - Spółdzielnia zapisana z nieograniczoną odpowiedzialnością. W 1930 roku dokonano kolejnej zmiany nazwy na - Bank Kupiecki Spółdzielczy. Bank Kupiecki stale się rozwijał: systematycznie powiększał liczbę członków, sumy zdeponowanych na rachunkach oszczędnościowych i udzielonych pożyczek. Istnienie obok siebie dwóch polskich Banków powodowało między nimi konkurencję, co nie było zjawiskiem pozytywnym. W efekcie spowodowało to osłabienie tempa wzrostu wkładów oszczędnościowych w Banku Ludowym. Wtedy też Bank traci swą przodującą pozycję wśród banków polskich na terenie Wielkopolski. To dopiero kryzys ekonomiczny lat 30-tych miał doprowadzić obie spółdzielnie do połączenia sił i środków dla dobra swych członków jak i dla własnej pomyślności. Kilkuletnie starania wokół sprawy połączenia się zrealizowane zostały w 1934 roku.

Podstawą do połączenia się obu Banków była uchwała Walnego zgromadzenia z 30 stycznia 1934 roku tworząca z Banku Ludowego w Krotoszynie i Banku Kupieckiego Spółdzielczego jedną spółdzielnię kredytowo-oszczędnościową - Bank Kupiecki Spółdzielczy został przejęty przez Bank Ludowy, a podstawę rachunkową połączenia stanowiły bilanse roczne z końca 1932 roku. W związku z gwałtownym odpływem wkładów oszczędnościowych przechodziły obie spółdzielnie duże trudności płatnicze, które nie ustąpiły po połączeniu się. Powodem masowego wypowiadania wkładów były upadłości "Rolnika" w Krotoszynie, Koźminie i Ostrowie i wieści o oprotestowaniu weksli spółdzielni w zastępstwie Banku Polskiego, które miał na miejscu Bank Kupiecki Spółdzielczy. Dzięki fuzji wprowadzono w Banku efektywniejsze metody pracy, lepszą organizację, zastosowano nową rachunkowość i szybszą obsługę klientów.

Nowym kierownikiem został Walerian Zbierski, a prezesem Rady Nadzorczej Walerian Rogowski, którzy od razu przystąpili do działań mających na celu likwidację trudności płatniczych Banku. Aby tę sytuację uzdrowić przystąpiono do likwidacji zadłużeń. Dokonano ogólnego uporządkowania pożyczek, w wielu przypadkach trzeba było je zweryfikować, ustalić szanse ich windykacji oraz określić zdolności płatnicze dłużników. Na straty musiano odpisać część pożyczek, wyrównując je w bilansie po stronie pasywów odpowiednim zmniejszeniem funduszów: rezerwowego i specjalnego, a gdy to nie wystarczyło redukcją funduszu waloryzacyjnego a nawet emerytalnego. W niedalekiej przyszłości miało się okazać, że niektóre odpisy dokonano na wyrost. Odpowiednie sumy, które na wszelki wypadek figurowały poza bilanse, po stwierdzeniu częściowej choćby odpowiedzialności dłużnika, wracały na konto pożyczek.

Podsumowując kondycję Banku Ludowego w Krotoszynie w początkach 1939 roku należy stwierdzić, iż wobec przypadających terminów spłat zobowiązań w bankach, z drugiej strony zaległości w spłatach kredytów przez dłużników, możliwości spółdzielni spłacenia wymówionych wkładów oraz dotrzymania zawartych z wkładcami nowych umów nie rysowały się zbyt pomyślnie. Reasumując można stwierdzić, że jeżeli w latach 1935-37 udało się w pewniej mierze ustabilizować działalność spółki i odnotować pierwsze symptomy poprawy, to już od jesieni 1938 roku ta tendencja zwyżkowa uległa zahamowaniu. Zaczęło się znów wycofywanie wkładów tym razem w związku z coraz skomplikowaną sytuacją międzynarodową. Odpływ wkładów przybrał w 1939 roku, szczególnie w ostatnich tygodniach przed wybuchem wojny.

W sierpniu 1939 roku sytuacja Banku stawała się coraz trudniejsza. Pierwsze oddziały niemieckie wkroczyły do Krotoszyna 3 września 1939 roku i zaraz przystąpiono do organizacji administracji cywilnej. W stan likwidacji postawiono Bank Ludowy w Krotoszynie, zresztą ten sam los podzieliły wszystkie banki na ziemiach polskich wcielonych do III Rzeszy. W siedzibie Banku umieszczono zarząd, którego zadaniem był likwidacja wszystkich banków w powiecie krotoszyńskim. Wkłady oszczędnościowe uległy przepadkowi na rzecz III Rzeszy, a rachunki kredytowe przeliczono na marki i przystąpiono do ich egzekucji. Po zlikwidowaniu Banki i wywiezieniu większości dokumentów do Poznania, lokal bankowy przeznaczono dla telegrafistów.

Po II wojnie światowej 1945-1971

Sytuacja finansowa Polski była po zakończeniu wojny wyjątkowo trudna. Większość banków polskich nie podjęła po wojnie działalności. Część z nich uległa zniszczeniu, w innych brakowało kierownictwa i środków finansowych, rozdzielanych przez państwo. Już na początku kwietnia 1945 roku Walerian Rogowski, przewodniczący przedwojennej Rady Nadzorczej przystąpił do reaktywowania działalności Banku w Krotoszynie. Zebranie zwołano na 7 kwietnia 1945 roku w lokalu bankowym, na które przybyło 7 członków Rady Nadzorczej oraz dwaj dawni pracownicy. Rada Nadzorcza uchwaliła wznowienie działalności Banku od 25 maja 1945 roku i upoważniła S. Lisiaka i F. Nawrockiego do występowania w jego imieniu. Polecono im także skompletować urządzenia bankowe i zabezpieczyć dokumenty, które zachowały się, a dotyczyły Banku. Spółdzielnię zarejestrowano w Sądzie Okręgowym w Ostrowie Wlkp. pod nr RS 156. Praktycznie Bank Ludowy w Krotoszynie rozpoczął swoją działalność od ściągania należności na podstawie pozostałych dokumentów.

Pierwszego zamknięcia rachunkowego po wojnie dokonano w końcu 1946 roku. Nadwyżka wynosiła wtedy 38 tys. zł, a suma udziałów 28 tys. zł, wierzytelności z tytułu pożyczek wekslowych 1 milion, pobrano odsetek i prowizji w okresie sprawozdawczym 557 tys. zł, uiszczono ich 289 tys. zł. Wobec płynnej wartości powojennego złotego wprowadzono w pewnych wypadkach obliczanie wartości przedwojennych wierzytelności w "złotych w złocie". Bank ograniczał swą działalność kredytową do udzielania pożyczek krótkoterminowych rolnikom, rzemieślnikom i drobnym przedsiębiorcom. Spłaty kredytów następowały w okresach kilku miesięcy.

W roku 1947 udzielono pożyczek na sumę 11,5 mln zł, głównie rolnikom. Zabezpieczenie stanowiły weksle, z których żaden nie został zaprotestowany. Fundusze, jakie stanowiły podstawę działalności kredytowej wynosiły w 1947 roku ponad 6,5 mln zł i jedynie w 20% składały się z kapitałów obcych. Sytuacja ta powstała dzięki pracy Zarządu, który dokonał starań, aby Bank w swej działalności opierał się przede wszystkim na własnych zasobach. Podobne korzystne wyniki zanotował Bank w akumulacji funduszu udziałowego.

W październiku 1948 roku weszła w życie nowa ustawa o reformie bankowej. Powstała ujednolicona sieć banków, przewidująca dalsze istnienie spółdzielni kredytowych jako pomocniczej sieci Banku Rolnego. W wyniku tej reformy Bank Ludowy w Krotoszynie w końcu 1949 roku przejął wszystkie indywidualne kredyty z krotoszyńskiego oddziału Banku Rolnego, a także agend zlikwidowanego Banku Ludowego w Sulmierzycach. Na mocy zarządzenia Ministra Skarbu z dnia 4 stycznia 1950 roku przemianowano Bank Ludowy w Krotoszynie na Gminną Kasę Spółdzielczą, mającą właśnie służyć głównie wsi. Pociągnęło to za sobą zmiany w statucie.

W miejsce Rady Nadzorczej powołano 7-osobową Komisję Rewizyjną. Wyboru Zarządu dokonywać miało Walne Zebranie, a kontrolę nad Bankiem w miejsce Związku Rewizyjnego Spółdzielni RP przejął Bank Rolny. Gminną Kasę Spółdzielczą pozbawiono możliwości gromadzenia wkładów oszczędnościowych na swoich rachunkach. Reforma bankowa pozbawiła bank możliwości gromadzenia wkładów, a więc opierania się na działalności kredytowej o fundusze własne w takim stopniu, jak to było dotychczas. Bank utracił właściwie możność prowadzenia działalności opartej na rachunku ekonomicznym. Stał się, więc instytucją wypłacającą pożyczki kredytobiorcom, których potrzeby oraz ocena opłacalności uzależnione były od czynników spoza banków. Zresztą wydawanie niekończącej się serii ustaw, dekretów, rozporządzeń, okólników i instrukcji gmatwających obowiązujące zasady miało na celu umożliwić administracji takie ich wykorzystywanie by wykonać polecenia otrzymane z góry. Często nieważny był rachunek ekonomiczny, ale ideologia. Kolejną reformą, która niekorzystnie odbiła się na działalności Banku była wymiana pieniędzy przeprowadzona w październiku 1950 roku. Bank musiał dokonywać żmudnych i zróżnicowanych przeliczeń. Wielu właścicieli rachunków poniosło straty wynikające z niekorzystnego dla nich systemu przeliczeniowego.

W 1952 roku w skład Zarządu wchodzili:
Przewodniczący: Walerian Zbierski
Członkowie Zarządu: Stanisław Bielawny, Zofia Klimek
Zastępcy Członków Zarządu: Jan Kaj, Jan Bartosz

W skład Komisji Rewizyjnej wchodzili:
Prezes: Piotr Maćkowiak
Zastępca Prezesa: Antoni Jagła
Sekretarz: Ludwik Stybaniewicz
Członkowie: Hieronim Warzański, Jacek Grobelny, Helena Synowiec
Stanisław Morgiel, Antoni Wojtkowiak

Nieustannie trwające zmiany w roku 1953 dotknęły organizację władz zwierzchnich krotoszyńskiej Gminnej Kasy Spółdzielczej. Bank Rolny przejął nadzór nad inwestycjami wiejskimi. Sprawy kredytowania produkcji rolniczej powierzono Narodowemu Bankowi Polskiemu, który od drugiego półrocza 1953 roku stał się centralną organizacją finansową i rewizyjną dla Gminnych Kas Spółdzielczych. W okresie tym krotoszyńska GKS obejmowała swoją działalnością prawie 40% ludności powiatu.

W 1956 roku na mocy zarządzenia Ministra Finansów przywrócono Bankowi prawo przyjmowania wkładów na swój własny rachunek. Po regresie lat stalinowskich ożywieniu uległa działalność kredytowa. Na Walnym Zebraniu 19 czerwca 1956 roku podjęto uchwały o powrocie do modelu samorządu bankowego sprzed 1950 roku. Od 1957 roku z uwagi na dużą liczbę członków w miejsce Walnego Zgromadzenia wszystkich członków wprowadzono Walne Zgromadzenie Delegatów.

Walne Zgromadzenie Delegatów Kasy Spółdzielczej za rok 1958 odbyło się 24 marca 1959 roku w sali Gospody Spółdzielczej w Krotoszynie. Podczas tego zebrania doszło do zmiany nazwy Kasy Spółdzielczej. W sprawozdaniu czytamy: "Walne Zgromadzenie Delegatów jednogłośnie postanawia zmienić dotychczasową nazwę Kasy na Bank Spółdzielczy w Krotoszynie". Zmianę nazwy zarejestrowano w Sądzie Powiatowym w Ostrowie Wlkp. Podniesiono także udziały do 200 zł. Nowa nazwa - Bank Spółdzielczy w Krotoszynie - wtedy przyjęta obowiązuje do dnia dzisiejszego. W końcu lat 50-tych niepokój Zarządu budziło słabe tempo przyrostu sumy wkładów oszczędnościowych. Przez wiele lat nie można było przekroczyć kwoty 2 mln, choć miejscowości mniejsze od Krotoszyna sumę tę dawno przekroczyły. Wpływ na to miała także zbyt mała ilość członków. Na 3900 gospodarstw znajdujących się na terenie działalności Banku Spółdzielczego do Spółdzielni należało zaledwie 1/3 gospodarzy. Rok 1959 był rokiem przełomowym. Dzięki usilnym staraniom Zarządu jak i warunków stworzonych Bankowi wzrosły znacznie wkłady oszczędnościowe i przekroczyły ową magiczną liczbę 2 mln zł, osiągając liczbę 2,5 mln zł.

W 1960 rok uchwalony został nowy Statut Spółdzielni Oszczędnościowo-Pożyczkowych przez Krajowy Zjazd Delegatów SOP i zatwierdzony przez Zarząd Centralnego Związku Spółdzielczego. Na Walnym Zgromadzeniu delegatów Banku Spółdzielczego w Krotoszynie 29 marca 1961 roku nowy wzorcowy statut omówił starszy inspektor Jerzy Wiza. Walne Zgromadzenie zatwierdziło nowy statut z następującymi uzupełnieniami: Spółdzielnia działa pod nazwą Bank Spółdzielczy w Krotoszynie, siedzibą Spółdzielni jest Krotoszyn, terenem działalności Spółdzielni są: Gromada Biadki, Orpiszew, Krotoszyn - Północ, Krotoszyn - Południe, Gromada Zduny i miasta Krotoszyn, Zduny i Sulmierzyce. Równocześnie ustalono wysokość wpisowego na 20 zł, a wysokość udziału na 200 zł. Rada Nadzorcza miała odtąd składać się z 12 członków i 3 zastępców.

Z początkiem 1962 roku przyjęto bezpośrednie finansowanie kontraktacji buraka cukrowego. Z tego powodu utworzono w Zdunach samodzielny oddział. Komitety członkowskie powstały przy oddziale w Zdunach i przy punkcie kasowym w Sulmierzycach. W 1964 roku na 153 Spółdzielnie Oszczędnościowo-Pożyczkowe w województwie poznańskim, Krotoszyn zajął 3 miejsce pod względem lokat gromadzonych na rachunkach oszczędnościowych i oszczędnościowo-rozliczeniowych oraz bieżących. Złożyła się na to wytrwała praca Zarządu Spółdzielni jak i wszystkich pracowników. W latach 60-tych Bank krotoszyński zawsze znajdował się w czołówce banków wielkopolskich. O dobrej pracy Banku świadczą również wypracowane nadwyżki, jedne z największych w SOP w Wielkopolsce. Bank krotoszyński mógł również pochwalić się wysokim procentem spłaconych terminowo przez członków Banku kredytów.

W 1967 roku Bank Spółdzielczy w Krotoszynie obejmował swą działalnością 33 wsie stołeckie i 3 miasta. Obsługą finansową w Banku objętych było 3470 gospodarstw rolnych i 250 warsztatów rzemieślniczych oraz 37 kółek rolniczych. Liczba członków wzrosła do 2200 osób a fundusz udziałowy osiągnął poziom 530 tys. zł. Rozwinęła się wśród ludności idea oszczędzania na książeczkach SOP. Na 3102 książeczkach oszczędnościowych zgromadzono ponad 28 mln zł, co dla Banku stanowiło poważną kwotę. Tym samym Bank Spółdzielczy w Krotoszynie wysunął się wówczas na 3 miejsce wśród 153 SOP w województwie poznańskim. Sukcesem Banku zakończyła się także akcja popularyzowania Budowlanych Książeczek Oszczędnościowych. Kierownictwo Banku starało się również popularyzować ideę oszczędzania wśród młodzieży szkolnej. Głównym celem było szczepienie wśród młodzieży idei oszczędzania i przyzwyczajanie jej już w młodszym wieku do racjonalnego gromadzenia pieniędzy na kontach SOP. Bank nawiązał także współpracę z kółkami rolniczymi. Początki były trudne, ale po ich przełamaniu współpraca ułożyła się poprawnie i te dość liczne organizacje chłopskie stały się klientem Banku. Pomoc kredytowa Banku krotoszyńskiego przyczyniła się do rozwoju rolnictwa i wzrostu produkcji.

Bank Spółdzielczy w Krotoszynie wypracował za 1966 rok dość wysoką nadwyżkę bilansową, wynoszącą 585 tys. zł. Umożliwiało to SOP-owi prowadzenie dość szerokiej działalności społecznej. Udzielono pomocy finansowej na budowę stadionu, wsparto działalność Ludowych Zespołów Sportowych, Związek Młodzieży Wiejskiej, koło Gospodyń Wiejskich, Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, Klub Sportowy "Sulimirczyk" oraz Wielkopolskie Towarzystwo Kulinarne. Nie zapomniano o Szkole Podstawowej w Wielowsi, której Bank był opiekunem. W latach następnych Bank zawsze wspierał finansowo szereg inicjatyw społecznych.

Na sukcesy krotoszyńskiego Banku miała duży wpływ praca Zarządu kierowana przez Waleriana Zbierskiego, który w spółdzielczości wówczas pracował już 53 lata. Świetny praktyk bankowy, nieustanne czuwały by spółdzielnia osiągała jak najlepsze wyniki ekonomiczne, by rosły jej fundusze, a członkowie mogli korzystać z różnego rodzaju kredytów. Nie mniejsze zasługi dla dobrej kondycji spółdzielni miała współpraca pomiędzy Zarządem a Radą Nadzorczą, którą od 1961 roku kierował Stanisław Niedbała.

Bank krotoszyński w roku 100-lecia. Rok 1972

W 1972 roku udzielono pożyczek na ogólną kwotę 20 898,5 tys. zł, w porównaniu do roku 1971 udzielono kredytów więcej o kwotę 3 595 tys. zł. Wzrost nastąpił szczególnie w pożyczkach obrotowych rolniczych na produkcję roślinną i zwierzęcą oraz na zakupy ratalne. Odzwierciedleniem prawidłowej działalności kredytowej była windykacja kredytów. Wyniki były dobre co oznaczało, że udzielone kredyty były prawidłowo wykorzystane i trafiły do właściwych odbiorców. Zanotowano także postęp w działalności oszczędnościowej. Zadania Banku w obsłudze obrotu oszczędnościowego polegały na upowszechnianiu racjonalnych form oszczędzania, propagowaniu nowoczesnych sposobów gospodarki pieniądzem, wdrażaniu bezgotówkowej formy rozliczeń i udoskonaleniu produkcji rolnej.

Nowością w działalności oszczędnościowej były książeczki oszczędnościowe premiowane ciągnikiem "Ursus" lub premiami pieniężnymi w wysokości 75 tys. zł. Ogłoszono także konkurs pod hasłem "Wielki konkurs 1000", który stał się okazją dla spopularyzowania akcji oszczędzania na książeczkach BS. W ramach upowszechniania oszczędności nawiązano współpracę z 14 szkołami, w których wprowadzono Szkolne Kasy Oszczędności. Innym kierunkiem działalności Banku były usługi wykonywane na zlecenie jednostek gospodarki uspołecznionej i osób prywatnych oraz prowadzenie rachunków dla instytucji zajmujących się kontraktacją i skupem masy towarowej dla przetwórstwa przemysłowego, buraka cukrowego, ziemniaków, lnu, owoców i warzyw oraz skupu trzody chlewnej, bydła rzeźnego oraz hodowlanego, jak również skupu wszystkich nasion siewnych i sadzeniaków.

Bank w roku 100-lecia zatrudniał 27 pracowników. Prezesem Zarządu był Walerian Zbierski, a Członkami Zarządu Jan Patalas i Bronisław Raucht. Gmina Krotoszyn obsługiwana była przez Bank Spółdzielczy w Krotoszynie, Filie w Sulmierzycach, Punkt Kasowy w Orpiszewie, Punkt Kasowy przy bazie GS w Osuszy, przy PZGS Osusz oraz Osusz-Skup Żywca, a Gmina Zduny przez Oddział Banku Spółdzielczego.

Rada Nadzorcza w roku jubileuszowym pracowała w następującym składzie:

Prezydium:
Przewodniczący: Stanisław Niedbała
Zastępca: Jan Urbaniak
Sekretarz: Edmund Hardyś

Komisja Rewizyjna:
Przewodniczący: Jan Urbaniak
Człownkowie: Ludwik Stybankiewicz, Jan Jan Hekiert, Władysław Ziajka, Ignacy Nabzdyk

Komisja Oszczędnościowo-Kredytowa:
Przewodniczący: Edmund Hardyś
Człownkowie: Tadeusz Kmiecik, Franciszek Młodziński, Czesława Stanisławska, Bronisław Grabowiecki, Józef Kustra

Lata następne to sumienna codzienna praca nad poprawą dyscypliny finansowej i terminowością spłat pożyczek. W zakresie działalności oszczędnościowej starano się dalej gromadzić taką kwotę, która miała pozwolić na samowystarczalność finansowa bez potrzeby korzystania z drogiego kredytu państwowego i jednocześnie pozwoliła dalej utrzymać Bank w czołówce wojewódzkiej pod względem ilości zgromadzonych wkładów. W dziedzinie działalności społeczno-wychowawczej poszerzono współprace z innymi organizacjami działającymi na wsi, szczególnie z kółkami rolniczymi i kołami gospodyń wiejskich wykorzystując na ten cel środki pozostawione do dyspozycji z podziału czystej nadwyżki na organizację kursów, pokazów i szkoleń.

Bank krotoszyński w latach 1973-1998

W 1975 roku po reformie administracyjnej, w wyniku, której dokonano nowego terytorialnego podziału kraju, następuje integracja bankowości państwowej i spółdzielczej w sferze obsługi wsi i rolnictwa. Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej uchwalił 12 czerwca 1975 roku ustawę - Prawo bankowe - będącą podstawą reorganizacji aparatu bankowego w Polsce. Powołany zostaje do życia Bank Gospodarki Żywnościowej, który łączył funkcje centrali finansowej i centralnego związku spółdzielczego. Spółdzielnie oszczędnościowo-pożyczkowe drogą administracyjną zostają przekształcone w Banki Spółdzielcze.

W znacznym stopniu ograniczone zostały kompetencje rad nadzorczych i zarządów banków. Rozpoczął się okres dyrygowania podległymi sobie placówkami. Praktycznie główne kierunki działalności były określone odgórnie, a zakres manewru na dole był znacznie ograniczony. Na Nadzwyczajnym Zebraniu Przedstawicieli w dniu 14 września 1975 roku dokonano zmian w statucie BS. W myśl nowego statutu oficjalna nazwa Banku brzmiała: Bank Spółdzielczy w Krotoszynie; siedzibą banku został Krotoszyn, a terenem działania była gmina Krotoszyn, miasto Krotoszyn, miasto i gmina Zduny i miasto Sulmierzyce. Statut został zarejestrowany w Sądzie Rejonowym w Kaliszu 28 października 1975 roku.

Bank krotoszyński jako terenowe ogniwo Banku Gospodarki Żywnościowej wykonywał zarówno zadania zlecone przez administrację państwową, a także świadczył własne usługi bankowe dla swoich członków i klientów głównie gospodarstw indywidualnych, rzemiosła oraz instytucji i organizacji państwowych, spółdzielczych i społecznych. Ten podwójny zakres działania banków spółdzielczych rozszerzał ich kompetencje, lecz musiał też ograniczyć ich spółdzielczy charakter. Podobnie państwowo-spółdzielcza struktura własnościowa banku i odpowiadająca jej struktura zarządzania prowadziła do dominacji państwa w działalności banku. Dyrektor banku spółdzielczego odtąd był powoływany przez prezesa BGŻ lub osobę przez niego upoważnioną po zasięgnięciu opinii zarządu banku spółdzielczego. Uprawniony był do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych, obejmujących działalność kredytową, oszczędnościową i rozliczeniową banku spółdzielczego. Dyrektor jednoosobowo reprezentował bank i podejmował decyzje w dziedzinie działalności gospodarczej. Ponosił też pełną odpowiedzialność za prawidłową działalność i realizację zadań banku spółdzielczego wynikających z zatwierdzonych planów. Radzie i zarządowi zobowiązany był składać sprawozdania. Dominacja kompetencji dyrektora nad uprawnieniami rady i zarządu spowodował ograniczenie działalności organów samorządowych do funkcji opiniodawczych w kwestiach działalności gospodarczej oraz społeczno-wychowawczej czy kulturalnej.

W lutym 1981 roku odbył się II Krajowy Zjazd Delegatów Banków Spółdzielczych. Na zjeździe opowiedziano się za utrzymaniem państwowo-spółdzielczej formy BGŻ oraz zwiększenia autonomii spółdzielczości bankowej. Na podstawie uchwały II Krajowego Zjazdu i znowelizowanego prawa bankowego opracowany został i przyjęty przez Krajową Radę BGŻ wzorcowy statut banku spółdzielczego. W oparciu o ten statut Bank krotoszyński opracował własny statut. Projekt nowego statutu został opracowany przez Radę i Zarząd Banku i szeroko omawiany na zebraniach członkowskich. Zarejestrowano go w Sądzie Rejonowym w Wydziale Ksiąg Publicznych w Kaliszu. Jednocześnie podjęto deklarację o przystąpieniu do BGŻ jako centralnego związku. Bank Spółdzielczy w Krotoszynie jak wynika analizy działalności był przedsiębiorstwem rentownym. Prowadził rozległą działalność w zakresie gromadzenia wkładów i akcji kredytowych. Wiele materiału ilustrującego działalność BS w Krotoszynie zawartego jest w ocenach dokonywanych przez Oddział Wojewódzki BGŻ w Kaliszu.

Wykazywały one prawidłową działalność i realizację swej funkcji. Podczas przeprowadzonej w 1984 roku lustracji odnotowano, że wkłady oszczędnościowe, fundusze własne i inne środki w pełni pokrywały działalność kredytową. Lecz w strukturze wkładów oszczędnościowych przeważały wkłady płatne na każde żądanie, co nie było zjawiskiem pozytywnym z punktu widzenia stabilności źródeł pokrycia działalności kredytowej. Wskaźnik kredytów przeterminowanych był znacznie niższy od wskaźnika wojewódzkiego. Jednak BS nie był w stanie pokryć zapotrzebowania na kredyt na budownictwo mieszkaniowe, chętnych było ciągle więcej, a środki malejące. W związku z niższą stopą procentową od udzielanych kredytów w stosunku do oprocentowania wkładów banki korzystały z dotacji budżetowej.

Od 1989 roku zaczynają wzrastać straty w BGŻ i jego oddziałach. Jednak w tym samym roku Bank Spółdzielczy w Krotoszynie wykazał zysk w wysokości 165 613 009 zł. Oceniając działalność BS w Krotoszynie w latach 80-tych należy pamiętać o warunkach, w jakich musiał działać. Bank w Krotoszynie szczególnie nastawiony był na obsługę rolnictwa, a w tym szczególnie indywidualnego. To właśnie powodowało, że na tym polu działały mechanizmy właściwe gospodarce rynkowej. Nie należy także zapominać o działaczach spółdzielczych pracujących dla dobra Banku. Choć ich wpływ był mocno ograniczony, to mimo wszystko ich fachowość decydowała o pozycji Banku.

Na zebraniu przedstawicieli BS w Krotoszynie 26 marca 1990 roku doszło do zmian w statucie, które szczegółowo omówił Jan Pluta. Zmiany wynikały z zaprzestania wykonywania przez BGŻ funkcji Centralnego Związku Spółdzielczego, jak i dostosowania statutu do treści ustawy - Prawo spółdzielcze. W dniu 5 czerwca 1990 roku BS w Krotoszynie podpisał umowę w sprawie współpracy i współdziałania w sferze organizacyjnej, finansowej i gospodarczej z BGŻ. W rok później dokonano dalszych zmian dotyczących głównie udziałów członkowskich, a w grudniu zwołano Nadzwyczajne Zebranie Przedstawicieli, w celu podjęcia decyzji w sprawie waloryzacji udziałów członkowskich.

W roku 1992 przypadł jubileusz 120-lecia istnienia BS w Krotoszynie. Z uwagi na pogarszającą się sytuację finansową Banku obchody były dość skromne. Mimo wysiłków następowało dalsze pogarszanie się kondycji Banku. Duży wpływ na taki stan rzeczy miał stan kredytów przeterminowanych, których windykacja w wielu wypadkach, nawet przez komornika, był bardzo trudna. W 1993 roku odnotowano dalszy wzrost kredytów przeterminowanych, jednocześnie nastąpił spadek wkładów a vista i terminowych. W kwietniu na posiedzeniu Rady Nadzorczej podjęto decyzję o wstrzymaniu wypłat wszelkich nagród i premii dla pracowników. Niepokojącym zjawiskiem było dalsze pogarszanie się kondycji Banku na tle rosnących nieproporcjonalnie kosztów do możliwości uzyskiwania dochodów równoważących te koszty.

Straty w dziale kredytowym odnotowały również oddziały w Zdunach i Sulmierzycach. Na obniżenie rentowności wpływ miały także niezapłacone odsetki od niespłaconych kredytów, odsetki od kredytów przeterminowanych, od kredytów utrudnionych w ściąganiu i wątpliwych. Zaproponowano wówczas opracować pilnie program uzdrawiający gospodarkę BS. Szukano alternatywnych rozwiązań uzdrawiających działalność Banku dostosowaną do zaistniałej rzeczywistości. Uważano, iż należy wprowadzić reżim w kosztach, zarówno osobowych jak i rzeczowych oraz wykreować dobrą organizację, postulowano zejście ze złej drogi udzielania małowiarygodnym klientom kredytów oraz podjąć energiczną windykację odsetek i kapitałów.

W czerwcu 1993 roku zwołane zostało nadzwyczajne posiedzenie Rady Nadzorczej, Zarządu i Dyrekcji Banku w sprawie uzdrowienia sytuacji Banku na odcinku wysoko niepokojącym, jakim było zachwianie rentowności, windykacji kredytów przeterminowanych oraz niepokojąco rosnących kosztach Banku. Dyrektor Banku Henryk Ratajczyk w lipcu 1993 roku przedstawił Radzie BS plan działania dla poprawy zaistniałej sytuacji. Plan w zasadzie zaakceptowano, lecz wielu członków Rady miało do niego wiele zastrzeżeń. Kolejne miesiące nie przyniosły poprawy kondycji Banku. Na grudniowym posiedzeniu stwierdzono, że przyczynami złej kondycji była nieprawidłowa działalność kredytowa, od której zaczął się stan złych wyników finansowych oraz podupadanie Banku. Dnia 15 grudnia 1993 roku zwołano plenarne posiedzenie Rady Nadzorczej BS w Krotoszynie, na którym odwołano ze stanowiska prezesa Zarządu BS Henryka Ratajczyka; nowym prezesem został Jan Pluta, a zastępcą Jadwiga Żyto. Przed nowym Zarządem stanęło niezwykle trudne zadanie. Omawiana na początku 1994 roku sytuacja Banku była dalej trudna. Stan pogorszył się po ogłoszeniu upadku BS w Kaliszu, co wytworzyło atmosferę dość powszechnego wycofywania lokat w tym i w BS w Krotoszynie.

Stosując się do ustawy z czerwca 1994 roku ("O restrukturyzacji banków spółdzielczych i Banku Gospodarki Żywnościowej oraz zmianie niektórych ustaw"), BS w Krotoszynie podjął decyzję o podpisaniu w dniu 29 czerwca 1995 roku umowy o zrzeszeniu się z Gospodarczym Bankiem Wielkopolskim S.A. w Poznaniu.

Sytuacja Banku krotoszyńskiego po przyjęciu planu naprawczego, po podpisaniu umowy o zrzeszeniu GBW S.A. oraz w dniu 27 października 1995 roku umowy w sprawie prowadzenia rachunku bieżącego Banku uległa stabilizacji. Wiadomo, że powszechnie stosowanym miernikiem oceny sytuacji banków jest współczynnik wypłacalności, który w BS od 1996 roku wzrasta. Tak, więc mierzona tym współczynnikiem sytuacja BS w Krotoszynie oceniania jest jako dobra i wskazuje na symptomy poprawy.

Bank Spółdzielczy w Krotoszynie w latach 1998-1999

W 1998 roku Bank Spółdzielczy w Krotoszynie kontynuował swoją działalność, której celem było ugruntowanie pozycji na lokalnym rynku usług bankowych. Zgodnie z przyjętą Uchwałą Komisji Nadzoru Bankowego Nr 9/98 w sprawie szczegółowych zasad wyposażenia banków spółdzielczych w kapitał założycielskich na przestrzeni 1998 roku Bank podejmował działania mające na celu zwiększenie sumy funduszy własnych do wymaganego poziomu - tym sposobem w 1999 roku Bank Spółdzielczy w Krotoszynie osiągnął pierwszy z wymaganych progów kapitałowych w wysokości 300 tys. ECU. Uzyskanie wymaganego poziomu funduszy było możliwe dzięki przeznaczeniu w całości wypracowanego zysku za rok 1997 na fundusz zasobowy oraz przeprowadzenie procesu łączeniowego z Bankiem Spółdzielczym w Kobylinie na mocy podjętych uchwał przez Zebranie Przedstawicieli w listopadzie 1998 roku: Uchwała nr 3 Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli Banku Spółdzielczego w Krotoszynie z dnia 24 listopada 1998 roku w sprawie połączenia spółdzielni, w której określono dzień połączenia na 1 stycznia 1999 roku, jak również inne uregulowania formalno-prawne, na bazie, których będą funkcjonowały obydwie instytucje.

Podstawą dalszej działalności połączonych banków był statut Banku Spółdzielczego w Krotoszynie z uwzględnieniem uchwalonych do dnia połączenia zmian tego statutu oraz postanowienia DEKLARACJI INTENCJI, co do przejęcia Banku Spółdzielczego w Kobylinie przez Bank Spółdzielczy w Krotoszynie zawartej w dniu 15 października 1998 roku. Uchwała nr 1/98 Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli Banku Spółdzielczego w Kobylinie z dnia 12 listopada 1998 roku w sprawie połączenia spółdzielni, w której - podobnie jak wyżej - określono zasady, na jakich Bank Spółdzielczy w Kobylinie był przejmowany przez Bank Spółdzielczy w Krotoszynie i datę tego przyłączenia.

Przyglądając się stronie finansowo-ekonomicznej Banku zauważa się, iż obligo kredytowe na dzień 31 grudnia 1998 roku wyniosło 5 504,88 tys. zł, co stanowiło 44,27% sumy bilansowej - największy udział w sumie bilansowej stanowiły kredyty, w których z kolei dominowały kredyty rolnicze w wysokości 76,28%, a w tych największy udział miały kredyty preferencyjne, które stanowiły 69,67% kredytów rolniczych i 53,14 obliga kredytowego ogółem. Wśród kredytów udzielonych na warunkach komercyjnych dominowały kredyty obrotowe i gotówkowe ludności z terminem spłaty do jednego roku - wysokość kredytów komercyjnych ogółem na koniec roku wynosiła 2 579,56 tys. zł.

W roku 1998 Bank prowadził 107 rachunków kredytowych w ramach rachunków oszczędnościowo - rozliczeniowych oraz rachunków bieżących, a wskaźnik kredytów nieprawidłowych uległ dalszej poprawie z 0,55% w 1997 roku zmalał do 0,39% w roku 1998. Środki zgromadzone na rachunkach bankowych stanowiły główne źródło pokrycia działalności kredytowej. W 1998 roku nastąpił przyrost depozytów ogółem do kwoty 8 522,88 tys. zł., tj. 7,9% w stosunku do roku poprzedniego. Depozyty terminowe stanowiły 64,5%, a bieżące i a'vista 35,5%. Na koniec roku 1998 Bank prowadził 4 449 rachunków bankowych. W tym okresie sprawozdawczym nastąpił przyrost funduszy własnych brutto o 69,59% z przeznaczeniem wypracowanego zysku za 1997 rok w całości na fundusz zasobowy - a ich wielkość wyniosła 1 012,00 tys. zł. W 1998 roku Bank Spółdzielczy w Krotoszynie wypracował dodatni wynik finansowy brutto w wysokości 499,56 tys. zł, natomiast wynik finansowy netto wyniósł 320,28 tys. zł. Poprawie uległ współczynnik wypłacalności banku i wyniósł za 1998 rok 12,91%, w porównaniu z rokiem 1997, kiedy ww. współczynnik kształtował się na poziomie 7,78%.

Rok 1999 był pierwszym okresem działania w połączonej strukturze z Bankiem Spółdzielczym w Kobylinie. Podobnie jak w latach poprzednich BS w Krotoszynie podejmował działania mające na celu wyposażenie Banku w kapitały gwarantujące bezpieczne funkcjonowanie na lokalnym rynku bankowym oraz spełnienie wymogów kapitałowych określonych w uchwale Komisji Nadzoru Bankowego.

W 1999 roku sytuacja w zakresie kredytów kształtowała się podobnie jak w 1998 roku, a więc największy udział w sumie bilansowej stanowiły kredyty, w których dominowały kredyty rolnicze - 66,81%, a w nich z kolei największy udział miały kredyty preferencyjne, które stanowiły 76,02% kredytów rolniczych i 50,79% obliga kredytowego ogółem. Obligo kredytowe ogółem na dzień 31 grudnia 1999 roku wyniosło 11 361,24 tys. zł, co stanowiło 66,08% sumy bilansowej.

Wartość kredytów komercyjnych na koniec roku 1999 wyniosła 5 578,85 tys. zł. W 1999 roku wzrosła ilość prowadzonych rachunków kredytowych: ze 107 w 1998 roku do 252 w roku 1999, czyli o 135,5%. Wskaźnik kredytów nieprawidłowych na koniec 1999 roku wyniósł 0,92%. Tak jak w 1998 roku, tak i w 1999 roku środki zgromadzone na rachunkach bankowych stanowiły główne źródło pokrycia działalności kredytowej. Depozyty terminowe stanowiły 58,1%, a bieżące i a vista 41,9%. W tym okresie sprawozdawczym nastąpił przyrost funduszy własnych brutto, o 81,89%, co było efektem połączenia Banku Spółdzielczego w Krotoszynie z Bankiem Spółdzielczym w Kobylinie oraz przeznaczeniem zysku za 1998 rok w całości na fundusz zasobowy.

Na dzień 31 grudnia 1999 roku wielkość funduszy brutto wyniosła 1 840,83 tys. zł, wynik finansowy brutto wyniósł 521,89 tys. zł, a wynik finansowy netto 339,88 tys. zł. Współczynnik wypłacalności banku na dzień 31 grudnia 1999 roku wyniósł 13,38% i wzrósł w stosunku do roku poprzedniego o 0,48 punktu procentowego.

W latach 1998 i 1999 Bank Spółdzielczy w Krotoszynie realizował program naprawczy opracowany na lata 1997-2000. Realizacja tego planu przebiegała skutecznie, ponieważ w kolejnych latach działalności Banku zarówno wielkość funduszy jak i wyniku finansowego sukcesywnie rosła.

Bank Spółdzielczy w Krotoszynie w roku 2000

Rok 2000 był ostatnim, w którym realizowano program naprawczy; zakończył się on wynikiem finansowym brutto w wysokości 740,69 tys. zł, a wynik finansowy netto wynosił 504,60 tys. zł. Wielkość funduszy brutto wyniosła 2 181,12 tys. zł. Obligo kredytowe na dzień 31 grudnia 2000 roku wynosiło 14 378,30 tys. zł, i tak jak w latach ubiegłych kredyty miały najmiększy, - bo aż 65,45% - udział w sumie bilansowej.

W roku tym wzrosła również ilość prowadzonych rachunków kredytowych z 252 w roku 1999 do 309 w roku 2000. Wskaźnik kredytów nieprawidłowych na koniec 2000 roku wyniósł 0,87% i był on mniejszy od poprzedniego o 0,05 punktu procentowego. Depozyty terminowe stanowiły 53,23%, a bieżące i a vista 46,77% środków na rachunkach bankowych. Współczynnik wypłacalności Banku na dzień 31 grudnia 2000 roku wyniósł 13,39% - tyle samo, co w roku poprzednim.

Najważniejszym wydarzeniem roku 2000 była decyzja o podjęciu działań zmierzających do zmiany siedziby Banku Spółdzielczego w Krotoszynie. W tym celu dnia 26 czerwca 2000 roku Uchwałą Nr 8/8/VI/2000 Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Krotoszynie została podjęta decyzja o nabyciu na własność nieruchomości położonej w Krotoszynie przy ulicy Piastowskiej 14, gdzie miała być przeniesiona siedziba Banku.

Historia współczesna

Kontynuując działania podjęte w roku 2000 dotyczące zmiany siedziby Banku w dniu 15 października 2001 roku Bank Spółdzielczy w Krotoszynie przeprowadził się do nowej siedziby przy ulicy Piastowskiej 14 i tam prowadzi aktualnie swoją działalność. Od 2001 roku obowiązujące nowe logo SGB (Spółdzielcza Grupa Bankowa), które stosuje również Bank Spółdzielczy w Krotoszynie. Nazwa ta została wprowadzona w celach marketingowych, ponieważ powszechnie uznawana jest ona za podstawową, najprostszą formę nazwy identyfikującą Bank - pełni funkcje komunikacyjne, służy szybkiemu i łatwemu zidentyfikowaniu nazwy.

Bank Spółdzielczy w Krotoszynie posiada aktualnie dobra i stabilną sytuację finansową czego wyrazem jest między innymi posiadanie kapitałów własnych znacznie przekraczających wymagany poziom 1.000.000 EURO.

W latach 2001-2012 w celu poprawy warunków obsługi klientów przeprowadzono kompleksową modernizację wszystkich lokali bankowych.

Aktualnie BS działa na terenie województwa wielkopolskiego oraz powiatu milickiego z województwa dolnośląskiego. Bank prowadzi działalność w jednostce macierzystej oraz 3 oddziałach i 3 filiach.

BS w Krotoszynie działając w interesie swoich członków prowadzi szeroką działalność bankową na rzecz osób fizycznych, prawnych, rolników indywidualnych oraz innych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej.

Bankiem kieruje Zarząd w składzie:

Prezes Zarządu: Monika Kaczmarek
Wiceprezes Zarządu: Barbara Wiatrak
Wiceprezes Zarządu: Joanna Walter

W skład Rady Nadzorczej obecnie wchodzą:

Przewodniczący Rady: Stanisław Minta
Z-ca Przewodniczącego: Józef Kołata
Sekretarz: Aneta Kurzawa

Członkowie: Krzysztof Biliński, Tadeusz Chudy, Dariusz Karbowiak, Stanisław Machowski, Jacek Styburski, Jan Zych